Dziekani Wydziału Geologii w latach 1952-2022

Prof. dr hab. Ewa Krogulec jest absolwentem Wydziału Geologii Uniwersytetu Warszawskiego. Stopień doktora nauk o Ziemi w zakresie hydrogeologii uzyskała na Wydziale Geologii UW w roku 1995, a w 2005 roku otrzymała stopień doktora habilitowanego nauk o Ziemi w dyscyplinie geologia, na podstawie pracy habilitacyjnej pt.: Ocena podatności wód podziemnych na zanieczyszczenia w dolinie rzecznej na podstawie przesłanek hydrodynamicznych. Tytuł profesora został nadany E. Krogulec w styczniu 2018 roku, a statut profesora zwyczajnego w 2020 roku.
Życie i kariera naukowa prof. E. Krogulec są ściśle związane z Uniwersytetem Warszawskim. W 1985 roku została zatrudniona na Wydziale Geologii UW, zajmując kolejno stanowiska: asystenta, adiunkta, profesora nadzwyczajnego UW, a obecnie profesora.
Jest autorką lub współautorką kilkuset publikacji naukowych w prestiżowych periodykach polskich i zagranicznych, m.in. Hydrogeological Journal, Water, Appl. Sci, Episodes, Acta Geologica Polonica, Applied Sciences, Hydrology Research, International Environmental Agreements, kilkunastu podręczników akademickich, 70 arkuszy map geośrodowiskowych i hydrogeologicznych, redaktorką tomów prac naukowych i wielu innych opracowań naukowych.
Zainteresowania naukowe prof. E. Krogulec obejmują szeroki wachlarz zagadnień, do których należy głównie:
1/ modelowanie hydrodynamiczne różnych systemów wodonośnych, wykorzystanie modelowania hydrodynamicznego w prognozowaniu oraz symulacji wariantów i scenariuszy zmian hydrodynamicznych procesów i zjawisk hydrogeologicznych, w tym rozwoju suszy hydrogeologicznej i powodzi, zachowania ekosystemów zależnych od wód podziemnych w zróżnicowanych warunkach infiltracji i drenażu wód;
2/ metody oceny podatności wód podziemnych na zanieczyszczenia, metodyka oceny niepewności w zakresie podatności wód oraz ryzyka środowiskowego w różnych systemach hydrogeologicznych ze szczególnym uwzględnieniem analizy ryzyka wtłaczania wód do górotworu w celu intensyfikacji wydobycia węglowodorów oraz utylizacji wód i innych zabiegów związanych z górnictwem;
3/ procesy hydrogeologiczne, monitoring stanów wód podziemnych, zastosowanie metod statystycznych, geostatystycznych oraz analizy czynnikowej w badaniach hydrogeologicznych ze szczególnym uwzględnieniem oceny wartości parametrów hydrogeologicznych;
4/ identyfikacja zmian warunków hydrodynamicznych w obszarach miejskich i zurbanizowanych oraz obszarach górniczych, skutków eksploatacji wód podziemnych w obszarach miejskich, określenia przyczyn zmian położenia zwierciadła wód podziemnych w miastach również w aspekcie zmiany klimatu.
Prof. E. Krogulec działa w licznych zespołach i komitetach naukowych. Od roku 2010 roku przewodniczy Komisji Dokumentacji Hydrogeologicznych, organu doradczego Ministra Klimatu i Środowiska. W 2020 roku wybrana została przewodniczącą Komitetu Nauk Geologicznych PAN i wiceprzewodniczącą Państwowej Rady Gospodarki Wodnej, organu doradczego Ministra Infrastruktury. Jest, między innymi, członkiem rad naukowych Państwowego Instytutu Geologicznego – Państwowego Instytutu Badawczego, Roztoczańskiego Parku Narodowego, Kampinoskiego Parku Narodowego, Komitetu Gospodarki Wodnej PAN, International Association of Hydrogeologists. Prof. E. Krogulec jest także członkiem komitetów, między innymi: Ecohydrology and Hydrobiology (Elsevier), Acta Geologica Polonica, Podzemna Voda (Slovenskiej Asociacia Hydrogeologov) oraz polskiego czasopisma naukowego „Hydrogeologia”.
Prof. E. Krogulec kieruje zespołami badawczymi w ramach projektów krajowych i międzynarodowych, inicjatyw i działalności związanych z upowszechnianiem i wykorzystywaniem wyników badań naukowych. W swojej działalności naukowej była kierownikiem lub liderem ponad 40 projektów badawczych krajowych i międzynarodowych uzyskanych w drodze procedury konkursowej.
Prof. E. Krogulec pełniała wiele funkcji na Uniwersytecie Warszawskim. Aktualnie pełni funkcję Prorektora ds. Rozwoju, wcześniej była Dziekanem Wydziału Geologii Uniwersytetu Warszawskiego, prodziekanem Wydziału Geologii, wicedyrektorem Instytutu Hydrogeologii i Geologii Inżynierskiej. Pełni funkcję Kierownika Katedry Hydrogeologii i Geofizyki. Prowadzi na Wydziale Geologii liczne zajęcia dydaktyczne, wypromowała kilkudziesięciu doktorów, magistrów, licencjuszy i inżynierów.
Jej działalność naukowa, dydaktyczna i społeczna została zauważona i wyróżniona licznymi nagrodami i odznaczeniami. Monografia pt. „Ocena podatności wód podziemnych na zanieczyszczenia w jednostce dolinnej w aspekcie warunków hydrodynamicznych” uzyskała w 2006 roku nagrodę Rektora I stopnia za wyróżniającą się pracę habilitacyjną. W 2011 r. została uhonorowana za zasługi dla ochrony środowiska i gospodarki wodnej przez Ministra Środowiska, otrzymała Medal Komisji Edukacji Narodowej przyznany przez Ministerstwo Edukacji Narodowej, odznaczona została medalem za zasługi w ochronie środowiska i wieloma nagrodami indywidualnymi Rektora Uniwersytetu Warszawskiego.

Andrzej Kozłowski (ur. 21 listopada 1946 r. w Warszawie) szkołę średnią ukończył w Sulejówku i w roku 1964 został przyjęty na Wydział Geologii UW; w czasie studiów uzyskał stypendium naukowe. Dyplom magisterski otrzymał w kwietniu 1970 r. Stopień doktora nauk o Ziemi w zakresie mineralogii i geochemii został mu przyznany 26.06.1978 r. za pracę „Przebieg procesów pneumatolityczno – hydrotermalnej krystalizacji kwarcu na obszarze karkonosko-izerskim”, przygotowaną pod kierunkiem doc. dr hab. Zygmunta Waleńczaka. Habilitowany został 21.03.1997 r. na podstawie publikacji „Origin of Zn-Pb ores in the Olkusz and Chrzanów districts: a model based on fluid inclusions”. Tytuł profesora był mu nadany 31.10.2007 r.
Zatrudniony został w Instytucie Geochemii, Mineralogii i Petrologii 1.11.1969 r. jako student na stanowisku pomocy laboratoryjnej i technicznej; kolejne etapy zatrudnienia to asystent (1970–1971), st. asystent (1971–1978), adiunkt (1978–1998), adiunkt habilitowany (1998–2000) i profesor nadzwyczajny (2000–2020 r.)
W owym okresie pełnił na Wydziale Geologii UW funkcje: zastępcy dyrektora IGMiP (1981–1984 i 1990–1999) dyrektora IGMiP (1999–2005), dziekana (2005–2012) oraz kierownika Zakładu Mineralogii IGMiP (2000–2012 i 2013–2014). Był również członkiem komisji senackich: finansów i bibliotecznej oraz komisji konkursowych oceniających projekty inwestycyjne UW (2008–2012), a także inicjatorem utworzenia Europejskiego Centrum Edukacji Geologicznej Wydziału Geologii w Chęcinach. Wydawał „Archivum Mineralogiae Monographs”.
Pełnił również funkcje poza UW – był członkiem komisji Komitetu Badań Naukowych w 15 konkursach (sekcja P2, a następnie PO4D), ekspertem panelu Maestro i przewodniczącym zespołu Sonata Bis w Narodowym Centrum Nauki, członkiem zespołu oceniającego wnioski w Fundacji Nauki Polskiej, Komitetu Nauk Mineralogicznych PAN, Komitetu Nauk Geologicznych PAN, redakcji „Acta Geologica Polonica”, redaktorem „Fluid Inclusion Research – Proceedings of COFFI” (USA). Był przedstawicielem Polski w Commission on Ore-Forming Fluids in Inclusions oraz w European Current Research on Fluid Inclusions.
Recenzował wnioski badawcze i wykonane projekty badań dla FNP, KBN, NCN (zespoły Sonata-bis, Opus i Maestro) oraz liczne artykuły naukowe złożone do druku w czasopismach krajowych i zagranicznych. Przygotowywał opinie dla Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów oraz jej następczyni.
Nauczanie studentów dotyczyło chemii, różnych dziedzin mineralogii łącznie z zagadnieniami technologicznymi, metod mikroskopowych wraz z optyką kryształów, szeroko rozumianej geochemii z elementami kosmochemii i obejmowało wykłady (10 programowych oraz 9 ogólnouniwersyteckich, te ostatnie miały do 250 słuchaczy w semestrze), ćwiczenia, seminaria, praktika (łącznie 16 rodzajów). Ponadto prowadził kursy terenowe w Górach Świętokrzyskich i Sudetach. Był opiekunem ponad 60 prac dyplomowych (w tym 2 na Uniwersytecie Tübingen) oraz promotorem 6 doktoratów; recenzent wielu prac dyplomowych i doktorskich. Egzaminator z dyscypliny dodatkowej (mineralogia i złoża) dla doktorantów z Wydziału Chemii UW (101 osób).
Interesował się badaniami mineralogicznymi, geochemicznymi i złożowymi, szczególnie metodami związanymi z występowaniem inkluzji fluidalnych w minerałach. Dla celów swojej pracy magisterskiej stworzył w IGMiP UW w roku 1968 pracownię badań tych inkluzji. W celu polepszenia studiów mineralogicznych uzyskał w latach 1999–2000 fundusze na zakup najnowocześniejszej wówczas mikrosondy elektronowej do odpowiedniej pracowni tworzonej w IGMiP przez grupę badawczą z różnych krajowych instytucji naukowych.
Przez czas jego pracy na WG zajmował się problematyką inkluzji roztworów i stopów w minerałach (zapoczątkowanie użycia tej metody w Polsce), zwłaszcza w kwarcu pomagmowym; pegmatytami i ich minerałami; mineralizacją molibdenowo-wolframową i towarzyszącą; złożami rud cynku i ołowiu; minerałami diagenetycznymi, metamorficznymi i metasomatycznymi i warunkami ich powstawania; mineralizacją złotonośną i srebronośną; minerałami pierwiastków ziem rzadkich.
Był stypendystą Fundacji im. Potockich (1978, USA, US Geological Survey), DAAD (1985, RFN, Universität Tübingen) oraz Fundacji im. A. v. Humboldta, (1986–1988 i 1994, RFN, Universität Tübingen). Ponadto prowadził współpracę naukową, połączoną ze stażami zagranicznymi, z instytucjami: US Geological Survey, National Center (Reston) oraz Federal Center (Denver, Flagstaff) w USA, Freie Universität Westberlin Institut für Angewandte Geologie, Mineralogisch-Petrographisches Institut der Universität Tübingen w RFN oraz Irish Association for Economic Geology.
Ważne projekty badawcze, w których brał udział, to m. in.: Warunki tworzenia się i migracji magmy; Petrogeneza plutonu karkonoskiego; Geneza skał ofiolitowych na Dolnym Śląsku; Procesy płytkiego metamorfizmu w SW Wielkopolsce; Geneza śląsko-krakowskich złóż rud cynku i ołowiu; Flüssigkeit- und Schmelzeinschlüsse in magmatischen und hydrotermalen Mineralien, Universität Tübingen; Ewolucja chemizmu wód porowych i ich wpływ na powstanie właściwości zbiornikowych w osadach dewonu i karbonu regionu krakowskiego; Czynna ochrona płazów na terenie Chojnowskiego Parku Krajobrazowego i jego otuliny (dla Mazowieckiego Zespołu Parków Krajobrazowych, aspekty geologiczne); Warunki powstawania żył neptunicznych w wapieniach jurajskich Jury Krakowsko-Częstochowskiej (współpraca z AGH w Krakowie). Jego działalność naukowa wiązała się ze współpracą z przemysłem, np. ceramicznym – badania odporności wyrobów kamionkowych; surowców szklarskich – przydatność piasków szklarskich i surowca kwarcowego; górnictwem rud cynku i ołowiu; wydobyciem gazu ziemnego i ropy naftowej.
Brał udział w ponad 40 konferencjach naukowych zagranicznych (USA, Kanada, Meksyk, Wielka Brytania, Szwecja, Francja, Portugalia, Włochy, Niemcy, Austria, Ukraina, Czechy, Słowacja, Rosja) i ponad 25 krajowych. Był też współorganizatorem konferencji międzynarodowych i krajowych.
Jest autorem i współautorem 263 publikacji różnego rodzaju w czasopismach krajowych i zagranicznych, w tym 1 książki popularno-naukowej i 22 tomów „Fluid Inclusion Research – Proceedings of COFFI” (USA; editor wspólnie z E. Roedderem i H. Belkinem).
Prof. A. Kozłowski zajmował się także popularyzacją wiedzy geologicznej. Były to odczyty comiesięczne dla grupy mineralogicznej Polskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk o Ziemi w latach 1988-2013 (nieodpłatnie, ogółem 225 wykładów, każdy o innej tematyce) i wykłady w czasie Festiwalu Nauki w latach 2005–2018 (ogółem 75 wykładów, co roku 300–550 słuchaczy). Ponadto prowadził lekcje w czasie Festiwalu Nauki dla klas szkół na Wydziale Geologii UW (np. 10 lekcji w 2017 r.). Miał także lekcje dla klas gimnazjalnych w szkołach podwarszawskich (nieodpłatnie) i wykłady dla słuchaczy Uniwersytetów Trzeciego Wieku. Prowadził geologiczny kurs terenowy dla nauczycieli gimnazjalnych na obszarze powiatu piaseczyńskiego i otwockiego, miał odczyty w jednostkach Mazowieckiego Zespołu Parków Krajobrazowych oraz wykłady w czasie Dni Otwartych Wydziału Geologii UW. Był organizatorem stoiska Wydziału Geologii na Pikniku Jurajskim w Olsztynie k. Częstochowy. Przez 10 lat współorganizował stoiska Wydziału Geologii na Pikniku Naukowym.
Przez wiele lat wykonał liczne projekty graficzne celu promowania Wydziału Geologii (bez wynagrodzenia) oraz prowadził przez 19 lat stronę internetową, popularyzującą geologię pod tytułem „Geohobby”.
Praca społeczna
1980 – członek-współzałożyciel Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Pracowników Nauki, Techniki i Szkolnictwa Wyższego na Wydziale Geologii UW (następnie połączonego z pierwszą Solidarnością).
1982–1985 – członek tajnego czteroosobowego kierownictwa NSZZ Solidarność na Wydziale Geologii UW.
Został uhonorowany przez Polskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk o Ziemi medalem Towarzystwa i medalem Ignacego Domeyki, przez UW Medalem Dwustulecia, przez Festiwal Nauki dyplomem za wyjątkowe wieloletnie zaangażowanie w działalność Festiwalu oraz przez właściwą komisję International Mineralogical Association nazwaniem w 2021 roku nowego minerału mianem kozłowskiite (wzór krystalochemiczny Ca₄Fe²⁺Sn₃(Si₂O₇)₂(Si₂O₆OH)₂).

Bronisław Andrzej Matyja urodził się 7 stycznia 1946 roku w Łodzi. Do szkoły podstawowej i liceum uczęszczał w Warszawie, na Żoliborzu. Studia odbywał na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego w latach 1965-1970. Od roku 1970 do roku 2017 pracował jako nauczyciel akademicki na swoim macierzystym Wydziale.

Doktorat zatytułowany „Oksford południowo-zachodniego obrzeżenia Gór Świętokrzyskich” ukończony został w 1977 roku i poświęcony był problematyce stratygraficznej i sedymentologicznej. Za ten doktorat B.A. Matyja otrzymał nagrodę II stopnia Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Treścią rozprawy habilitacyjnej zatytułowanej „Developmental polymorphism in Oxfordian ammonites” była koncepcja tłumacząca zróżnicowanie wielkości końcowej muszli amonitów jako przejaw różnego okresu dojrzewania płciowego u poszczególnych osobników związanego silnie z warunkami środowiska życia. Koncepcja ta stała w zdecydowanej opozycji do dominującej wówczas koncepcji dymorfizmu płciowego i znalazła szersze omówienie w opracowaniach książkowych: M.L. McKinney & K. McNamara „Heterochrony. The evolution of ontogeny” (Plenum Press 1990), czy N.H. Landman, K. Tanabe i R.A. Davis “Ammonoid Paleobiology”, (Plenum Press 1996). Stopień doktora habilitowanego otrzymał B.A. Matyja w 1988 roku.
Tytuł profesora nadał B.A. Matyi prezydent Bronisław Komorowski w 2012 roku.

Od początku swojej pracy naukowej B.A. Matyja koncentrował się na problematyce związanej z systemem jurajskim. Jest autorem bądź współautorem ponad 170 publikacji. Współpracował i publikował z kilkudziesięcioma badaczami z Francji, Hiszpanii, Rosji, Słowacji, Szwajcarii, Ukrainy, Węgier i Wielkiej Brytanii oraz z kilkudziesięcioma badaczami z Polski. Prowadził badania terenowe w Hiszpanii, Słowacji, Ukrainie i w Szkocji (w ramach dwukrotnego stypendium naukowego Royal Society). Współorganizator kilku międzynarodowych konferencji naukowych w Polsce i uczestnik wielu konferencji zagranicznych. Był, bądź jest nadal członkiem kilku grup roboczych Międzynarodowej Podkomisji Stratygrafii Jury IUGS. W swoim dorobku ma kilkanaście opracowań dla przemysłu, w których pełnił role kierownika.

Prowadził liczne wykłady m.in. z geologii dynamicznej dla studentów Wydziału Geologii (2003-2017), czy z geologii ogólnej dla studentów Wydziału Geografii i Studiów Regionalnych (1991-2012), Prowadził także wykłady dla studentów Międzywydziałowego Studium Ochrony Środowiska, dla studentów Wydziału Biologii, czy dla studentów Instytutu Oceanografii Uniwersytetu Gdańskiego. Wypromował kilkudziesięciu magistrów i troje doktorów.

Był dziekanem Wydziału Geologii Uniwersytetu Warszawskiego w latach 2000-2005, prodziekanem ds. naukowych w latach 1990-1996 i 1999-2000, kierownikiem studiów doktoranckich w latach 1995-2001, kierownikiem Zakładu Geologii Dynamicznej, członkiem kilku komisji senackich Uniwersytetu Warszawskiego w latach 2002-2012.
W trakcie pełnienie funkcji dziekana spotkał się w lipcu 2003 roku z władzami Chęcin i złożył deklarację wybudowania w kamieniołomie na Rzepce bazy geologicznej Wydziału Geologii. Z jego inicjatywy również doszło w kwietniu 2009 roku do powtórnego spotkania władz Wydziału z burmistrzem Chęcin i do podtrzymania wcześniejszych ustaleń dotyczących budowy bazy.

Tadeusz MERTA urodził się 25 czerwca 1947 r. w Straconce, Bielsku Białej. Ukończył muzyczną szkołę podstawową w klasie skrzypiec i Liceum Ogólnokształcące im M. Kopernika w Bielsku Białej. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości wstępuje w roku 1965 na Uniwersytet Warszawski na Wydział Geologii. Specjalizuje się tam w geologii ogólnej pod kierunkiem prof. dr. hab. Edwarda PASSENDORFERA i prof. dr hab. Andrzeja RADWAŃSKIEGO. Studia kończy w roku 1977 z wyróżnieniem, uzyskując dyplom magistra w zakresie geologii.
Doktoryzował się 17 października 1977 r. na podstawie pracy pt.: “Charakterystyka sedymentologiczna utworów zastoiskowych”. Promotorem Jego rozprawy był prof. dr hab. Piotr RONIEWICZ.
Stopień doktora habilitowanego nadano dr Tadeuszowi MERCIE 23 kwietnia 1993 roku na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt.: “A new universal method of thin-section-to-sieve transformation of granulometric data”.
Do pracy zawodowej przystąpił bezpośrednio po studiach uniwersyteckich w roku 1970. Początkowo na stanowisku stażysty asystenta w Zakładzie Geologii Dynamicznej IGP, stopniowo awansując, aby w roku 1999 zostać profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Warszawskiego.
Dr hab. prof. Tadeusz MERTA z wielkim zamiłowaniem łączył obowiązki nauczyciela akademickiego z innymi funkcjami administracji akademickiej. Był wielokrotnym uczestnikiem i kierownikiem kursów terenowych w Górach Świętokrzyskich (27 razy). W latach 1990–1996 pełnił funkcję początkowo zastępcy dyrektora, a następnie dyrektora Instytutu Geologii Podstawowej Wydziału Geologii UW. Od roku 1996 do 1999 funkcję prodziekana, a od 1999 r. – dziekana Wydziału Geologii UW.
Główną strefą zainteresowań naukowych dr hab. prof. T. MERTY były problemy związane ze stratygrafią, sedymentacją i genezą iłów warwowych. Inną dziedziną zainteresowań naukowych były problemy związane z sedymentacją skał niewęglanowych, empiryczną i eksperymentalną skał klastycznych. Aby pogłębić swoją wiedzę w tej dziedzinie wziął udział w Polskiej Wyprawie na Spitsbergen w 1987 r.
Dr hab. prof. UW Tadeusz MERTA, wybitny specjalista w zakresie sedymentologii skał klastycznych zmarł w wieku 53 lat. Był wspaniałym człowiekiem, skromny i uczciwy, lubiany przez wszystkich zarówno przez kolegów, jak i studentów i nie odmawiający nigdy i nikomu pomocy.
Zmarł 13 listopada 2000 r. i został pochowany w dniu 17 listopada na Cmentarzu Prawosławnym w Warszawie.

Wiesław Barczyk

Prof. dr hab. Michał SZULCZEWSKI urodził się 26 maja 1939 roku w Poznaniu i w tym mieście, po powrocie z wojennej tułaczki, ukończył szkołę podstawową i liceum. Z warszawskim Wydziałem Geologii związał się w momencie podjęcia studiów w roku 1956. Po ich ukończeniu podjął pracę początkowo w Zakładzie Geologii Dynamicznej, a po latach w Zakładzie Geologii Historycznej i Regionalnej. Doktorat uzyskał w roku 1966 na podstawie pracy “Stromatolity jurajskie w Polsce”, zaś 5 lat później habilitował się na podstawie rozprawy “Upper Devonian conodonts, stratigraphy and facies development in the Holy Cross Mts. “.
Należał do członków-założycieli Towarzystwa Popierania i Krzewienia Nauki (TPKN), założonego w 1980 r. i przygotowującego koncepcję zmian systemowych w nauce polskiej w związku ze spodziewaną transformacją ustrojową oraz działał w jego Komisji Polityki Naukowej. W roku 1982 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a stanowisko profesora zwyczajnego w roku 1993. Od 1994 roku był członkiem korespondentem Polskiej Akademii Naukowej, w której pełnił wiele funkcji, m.in. przewodniczącego Wydziału VII Nauk o Ziemi i Nauk Górniczych (1999-2002) oraz przewodniczącego Zespołu Doradców Prezesa PAN (2003-2004). Był wieloletnim przewodniczącym rady naukowej Instytutu Nauk Geologicznych PAN i członkiem rady Instytutu Paleobiologii PAN (1990-1998), Muzeum Ziemi PAN i Państwowego Instytutu Geologicznego (1981-1986, 1991-1995). Od roku 2004 jest członkiem rzeczywistym PAN. Lata późniejsze to praca na rzecz całej polskiej nauki, m.in. przewodniczenie Radzie Nauki (2005-2008) przy ministrach właściwych ds. nauki i jej Komitetowi Polityki Naukowej i Naukowo-Technicznej oraz wieloletnie reprezentowanie geologii w Centralnej Komisji ds. Tytułu i Stopni Naukowych (1988-1993). Profesor pracował również w gremiach międzynarodowych: Standing Committee for the Life and Environmental Sciences (LESC) European Science Foundation oraz w Council of International Institute for Applied Systems Analysis (IIASA), Laxenburg, Austria (2002-205). Reprezentował także Radę Nauki w organizacji EuroHORCs (Europejscy Szefowie Organizacji i Rad Badawczych), zajmującej się finansowaniem badań naukowych w Europie.
Równolegle Profesor pełnił funkcje w macierzystej instytucji. Był kierownikiem Zakładu Geologii Dynamicznej, Tektoniki i Kartografii Geologicznej (1973-1974) a w latach 1993-1997 i 2003-2009 kierownikiem Zakładu Geologii Historycznej i Regionalnej. W latach 1978-1981 był dyrektorem Instytutu Geologii Podstawowej i wieloletnim (trzy kadencje) członkiem senatu UW. Zwieńczeniem tej ścieżki kariery było pełnienie funkcji dziekańskich.
Zainteresowania naukowe profesora Szulczewskiego, ukierunkowane przez prof. E. Passendorfera i doc. Z. Kotańskiego na etapie pracy magisterskiej, rozpoczęły się od problematyki tatrzańskiej (praca “Budowa geologiczna Małej Świstówki w Tatrach”). W pewnym sensie kontynuacją i rozszerzeniem tej tematyki były prace poświęcone stromatolitom jurajskim z Tatr, Jury Krakowsko-Częstochowskiej i Niżu Polskiego, a także gór Villany (Węgry). Zwieńczeniem tych prac był obroniony w 1966 roku doktorat. Kolejne lata przyniosły zasadniczą i długotrwałą zmianę zainteresowań naukowych. Profesor podjął badania stratygraficzne i sedymentologiczne dewonu świętokrzyskiego, stwarzając nowatorski i stosowany do dzisiaj schemat rozwoju facjalnego tego systemu. Była to jedna z pierwszych tak szczegółowych rekonstrukcji regionalnych, sporządzonych przy zastosowaniu konodontów do korelacji profili węglanowych górnego dewonu w Europie. Została ona omówiona jako przykład modelowy w podręczniku “Sedimentary Environments and Facies”. Model ten posłużył też do porównań z dewonem Lubelszczyzny, w związku z potrzebą określenia perspektyw występowania tam bituminów. Z kilkudziesięciu prac poświęconych dewonowi najszerszy oddźwięk zagraniczny mają publikacje zawierające charakterystykę paleontologiczną konodontów i syntetyczny opis rozwoju sedymentacji dewońskiej w Górach świętokrzyskich (1971, 1995). Stopniowo badania były rozszerzane w sensie stratygraficznym i podejmowały też tematykę karbońską. Ich owocem były m.in. wielokrotnie cytowane prace dotycząca zatapiania dewońskiej platformy węglanowej i cykliczności osadów środkowodewońskich. Z biegiem czasu znaczące miejsce w działalności naukowej Profesora zajęły rozważania dotyczące metodologii stratygrafii i historii geologii. Najbardziej znaczącym opracowaniem jest tutaj bez wątpienia monografia poświęcona myśli geologicznej Stanisława Staszica.
Zakres tematyczny zajęć dydaktycznych prowadzonych przez M. Szulczewskiego odpowiadał jego zainteresowaniom badawczym: początkowo profilowi Zakładu Geologii Dynamicznej (m.in. wykłady z “Geologii ogólnej”, “Analizy facjalnej i paleogeograficznej” oraz „Mikropaleontologii”), a następnie, po przejściu do Zakładu Geologii Historycznej i Regionalnej, były to wykłady związane z historią Ziemi i stratygrafią: “Geologia historyczna” i “Metodyka stratygrafii”. Działalność dydaktyczna to także kształcenie licznych magistrantów (40 osób) i doktorantów. Spośród siedmiu wypromowanych doktorów, sześciu uzyskało już tytuły profesorskie.
Działalność naukowa, dydaktyczna i społeczna prof. Michała Szulczewskiego została zauważona i wyróżniona licznymi nagrodami i odznaczeniami, m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2002).

Stanisław Skompski

Urodziła się 5 maja 1939 r. w rodzinie inteligenckiej w podwarszawskim Józefowie. Czasy szkolne i studenckie spędziła w Krakowie, gdzie rodzina przeniosła się po powstaniu warszawskim. Ojciec Roman Krajewski był profesorem Akademii Górniczo-Hutniczej. Matka Halina, dziennikarką współpracującą z Tygodnikiem Powszechnym.
Świadectwo maturalne uzyskała w 1956 r. w krakowskim IX Liceum ogólnokształcącym im. Józefy Joteyko, a następnie idąc w ślady ojca wstąpiła na studia w Akademii Górniczo-Hutniczej. W 1961 r. na Wydziale Geologiczno-Poszukiwawczym AGH uzyskała tytuł mgr inż. geologii w specjalności inżynierska geologia kopalniana pod kierunkiem prof. Antoniego Kleczkowskiego.
Po ukończeniu studiów przeniosła się do Warszawy, aby zamieszkać w rodzinnym domu w Józefowie. W styczniu 1962 roku rozpoczęła staż asystencki w Katedrze Geologii Inżynierskiej Wydziału Geologii UW i od tej pory do 2014 r. pozostała ściśle związana z Uniwersytetem Warszawskim, pracując kolejno na stanowisku adiunkta (1968), docenta (1979), profesora nadzwyczajnego (1989), profesora zwyczajnego (1998) w Zakładzie Mechaniki Gruntów i Fundamentowania kierowanym przez prof. dr hab. inż. Zygmunta Glazera.
Na Wydziale Geologii uzyskała stopnie naukowe: doktora nauk przyrodniczych w 1967 r. na podstawie pracy „Inżyniersko-geologiczna charakterystyka glin zwałowych w nadkładzie węgla brunatnego okolic Turka” oraz doktora habilitowanego w 1976 r. na podstawie pracy „Wpływ wysokich temperatur na właściwości fizyczno-mechaniczne piaskowców fliszowych”. Tytuł profesora nadany przez Prezydenta RP otrzymała w 1989 r.
Była autorem i współautorem licznych programów studiów na Wydziale Geologii oraz na Międzywydziałowym Studium Ochrony Środowiska UW, współtworząc i kształtując w tym ostatnim, jako z-ca kierownika do spraw dydaktycznych przez blisko 25lat, interdyscyplinarne programy nauczania dostosowane do europejskich wymogów swobodnej wymiany międzyuczelnianej studentów.
Specjalnością naukową prof. dr hab. inż. Joanny Pinińskiej jest geomechanika doświadczalna poświęcona analizie właściwości wytrzymałościowych i odkształceniowych skalnych ośrodków ciągłych i spękanych, ukierunkowana na analizę mechanizmów ich deformacji pod obciążeniem, rolę historii naprężeń geologicznych oraz wzbudzonych działalnością inżynierską człowieka, z zastosowaniem w tektonice, geologii złożowej, górnictwie, geologii inżynierskiej i geotechnice oraz budownictwie kamiennym.
Profesor Pinińska przez 26 lat (1984–2009) była kierownikiem Zakładu Geomechaniki kształtując jego profil naukowy i dydaktyczny. W tym czasie odbyła wizytacje oraz staże w ośrodkach naukowych: Cambridge University, Dept. of Civil Engineering i Dept. of Geology (1968 i 1975), RPA CSIR – Johanesburg (1986), Japonia; Tsukuba. National Inst. of Advanced Industry Science and Technology (2006); prowadziła wykłady na studium UNESCO na Politechnice w Budapeszczie (1979), co umożliwiało jej przenoszenie trendów światowych na niwę krajową. Dzięki interdyscyplinarnemu pojmowaniu zadań mechaniki ośrodków skalnych, wraz z kierowanym przez Nią zespołem stworzyła uznaną, uniwersytecką Szkołę Geomechaniki, w której kreowała nowe kierunki badawcze oraz stworzyła wysoko wyspecjalizowane Laboratorium Wytrzymałości i Odkształcalności Skał, w którym nowatorsko wdrażała do geomechaniki metody zapożyczone z innych dziedzin. W latach 80 ub. wieku była prekursorem nieniszczących badań ultradźwiękowych stosowanych w owym czasie do betonów oraz rejestracji przejawów kruchego pękania metodą emisji akustycznej (AE) stosowanej do kontroli defektów w metalach. W pracy habilitacyjnej zainicjowała wątek wpływu wysokich temperatur na inżynierskie parametry skał i po latach je rozwinęła dzięki komputerowo sterowanym precyzyjnym pomiarom w komorach wysokiego ciśnienia i temperatury. Badania służyły ocenie „Stanu rozpoznania właściwości geomechanicznych skał w warunkach złożonego stanu naprężenia górnej partii skorupy ziemskiej” w programie badawczym „Budowa litosfery centralnej i północnej polski- obszar projektu sejsmicznego (POLONASE’97) oraz ustalaniu parametrów geomechanicznych dla potrzeb górnictwa węglowodorów. Wyniki badań zespołu prezentujące wpływ głębokości do 3,5 km i temperatury do120oC na cechy typowych ośrodków skalnych zebrano w zbiorowej, unikalnej monografii „Właściwości i wytrzymałościowe i odkształceniowe skał Polski na dużych głębokościach” (2011).
Dorobek naukowy Profesor Joanny Pinińskiej obrazuje 12-tomowa seria monograficzna pt. „Właściwości wytrzymałościowe i odkształceniowe skał Polski” (1994-2009; ISBN 83-916310), której jest inspiratorem, współautorem i redaktorem naukowym.
Joanna Pinińska jest także autorką ponad 200 innych prac naukowych, oraz kilkudziesięciu opracowań naukowych niepublikowanych, recenzji, ekspertyz i opracowań z zakresu geologii stosowanej, w tym wielu dla Warszawy nt. trasy Łazienkowskiej, Metra Warszawskiego, podziemnych parkingów, a także opinii uwarunkowań geologicznych dla PMG i innych podziemnych obiektów budowalnych, z których doświadczenie praktyczne przenosiła do wykładów i tematów prac magisterskich.
Wykształciła ponad 80 magistrów geologów zakresie geologii stosowanej oraz ochrony środowiska oraz edukowała stażystów zagranicznych. Poprowadziła 10 doktoratów z zakresu inżyniersko-geologicznej problematyki skalnej, w tym dwóch zagranicznych na temat ochrony zabytkowych elementów kamiennych w Egipcie: Świątyni Hatszepsut w Luksorze oraz odsłoniętej spod piasków pustyni Świątyni w Maadi Town.
Zapoczątkowane przez Joannę Pinińską nowatorskie geomechaniczne badania długotrwałej deterioracji skał zaowocowały współpracą międzynarodową w konserwacji kamiennych obiektów zabytkowych oraz archeologii, np. w programie „ Effect of the Weatherring on Stone Materials: Assesment of their Mechanical Durability (McDUR) z udziałem Włoch, Grecji, UK, Portugalii, Niemiec, Hiszpanii, Słowacji i Australii lub Uniwersytetem we Lwowie lub podczas tworzenia wraz z Uniwersytetem Lubelskim, studialnego projektu „GEOPARKU górniczo-geologicznego Wisły Środkowej od Zawichostu do Puław”. Nawiązane kontakty zaowocowały wieloletnią współpracą indywidualną doktorantów i habilitantów z partnerami zagranicznymi.
Profesor Joanna Pinińska pełniła rolę Dziekana Wydziału Geologii UW przez dwie kadencje w latach 1990-96. Była pierwsza kobietą sprawującą to stanowisko na Wydziale. Funkcja ta poprzedzona była dwukrotnie rolą Prodziekana ds. nauki w latach 1981-1984 oraz 1987-1990.
Jej udział w tych sumarycznie 10 latach historii Wydziału Geologii był ważący. To okres od stanu wojennego i strajków studenckich po transformację ustrojową, która wraz z postkomunistyczną Ustawą o Szkolnictwie Wyższym dała suwerenność decyzyjną Uczelniom.
Dzięki otwartym możliwościom Dziekan Pinińska zainicjowała w 1991 r. zniesienie tradycyjnej rekrutacji na studia na podstawie egzaminów wstępnych, czym się walnie przyczyniła do przyjęcia trybu wolnej rekrutacji na studia wyższe w całym kraju.
Rekrutacja z roku 1991 stała się znaczącym wzmocnieniem finansowym Wydziału Geologii, proporcjonalnym do ogromnego napływu kandydatów. Warto przytoczyć żartobliwy list Rektora Wróblewskiego do Dziekan Pinińskiej podany Jej przez stół na obradach Senatu UW, gdy do drzwi dobijały się kolejne grupy chętnych na studia ”Jeżeli tak dalej pójdzie to będziemy mieli UW przy Wydziale Geologii. Proszę się pocieszyć, że Pani aktywa wzrosły do 140 mln zł.”.
W 1992 r. Dziekan Pinińska w ramach amerykańskiego stypendium U.S.I.A odbyła podroż szkoleniową po znanych Uniwersytetach Stanowych i Federalnych: Duke University, Harward University, University of Chicago, University of California, Westerly University co ułatwiło jej wprowadzanie na Wydziale nowych wykładów i systemów zaliczeń oraz dostosowanie do kategoryzacji zgodnej z zasadami nowopowstałego w owym czasie Komitetu Badań Naukowych, w tym uzyskania finansowania Wydziału Geologii w kategorii A.
Profesor Joanna Pinińska była i jest uznaną osobowością naukową. Aktywnie uczestniczyła w wielu gremiach, stowarzyszeniach naukowych oraz komisjach. Była dwukrotnie członkiem Komitetu Badań Naukowych II oraz III kadencji w zespole T-12. Jako wieloletni, polski Delegat była członkiem komisji Science & Society Unii Europejskiej w unit L4 oraz członkiem doradczej Rady Naukowej przy Prezydencie Unii Europejskiej Jose Manuela Barrozo (POSTAC), pracującej podczas kształtowania europejskiego programu Horyzont 2020, a także delegatem do grupy roboczej EWG.AE d/s emisji akustycznej.
Była członkiem krajowych rad naukowych: Ministerstwa Środowiska, Państwowego Instytutu Geologicznego, Centrum Badań nad Środowiskiem Przyrodniczym, COBR-Hydrobudowa (przewodnicząca), IHiGI (przewodnicząca), Rady Centrum Doskonałości REA.
Jest obecnie lub była członkiem międzynarodowych stowarzyszeń naukowych: IAEG, ISRM, a w skali krajowej członkiem zarządu stowarzyszeń: Komitetu Geotechniki, Mechaniki Skał, Towarzystwa Przyjaciół Uniwersytetu Warszawskiego, Towarzystwa Przyjaciół Nauk o Ziemi, Towarzystwa Miasto-Ogród Sadyba.
Aktywnie uczestniczyła w pracach licznych komisji: Komisji Dokumentacji Geologiczno- Inżynierskiej MŚ, Nagród Ministra Środowiska, UKA, Zespołu Ekspertów d.s. zadań badawczych strategicznego projektu badawczego „Poprawa bezpieczeństwa pracy w kopalniach” NCBiR, kolegiach redakcyjnych Przeglądu Geologicznego oraz Wydawnictw GIG.. Wyróżniana była nagrodami Ministra Edukacji Narodowej (1969, 1970) oraz nagrodami J.M Rektora UW.
Profesor Joanna Pinińska posiada umiejętność wyboru i trafnego rozwiązywania różnorodnych przyszłościowych wyzwań naukowych i praktycznych.
Wysoko cenione są Jej szerokie zainteresowania i horyzonty oraz życzliwość – kształtujące liczne grono wdzięcznych uczniów i współpracowników.

Urodził się 27. 01. 1936 r. w Warszawie, rodzinnie był silnie związany ze Stanisławowem na Ukrainie (Ivano-Frankivsk). Po ukończeniu w 1953 Liceum Ogólnokształcącego im. H. Kołłątaja w Warszawie, rozpoczął studia na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego. Studia ukończył w 1959 uzyskując tytuł magistra za pracę magisterską „Sedymentacja seisu wierchowego”, którą przygotował pod kierunkiem naukowym prof. E. Passendorfera. W 1964 uzyskał stopień doktora, na podstawie pracy „Klastyczne osady dolnego werfenu (seisu) w Tatrach”, której promotorem był również prof. E. Passendorfer. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1969, na podstawie pracy „Sedymentacja eocenu numulitowego Tatr”. Praca ta została w 1970, wyróżniona Nagrodą Ministra Szkolnictwa Wyższego. W 1980 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego.

Jeszcze podczas studiów, w 1955 rozpoczął pracę na Wydziale Geologii na stanowisku zastępcy asystenta w Katedrze Geologii Ogólnej. W kolejnych latach, przeszedł całą ścieżkę zatrudnienia na Uniwersytecie Warszawskim, kolejno jako asystent (1959-60), starszy asystent (1960-1964), adiunkt (1964-1970), docent (1970-1980), a od 1980 jako profesor.
Działalność dydaktyczna prof. dr hab. P. Roniewicza to prowadzenie od 1967 wykładów z geologii ogólnej dla studentów Wydziału Geologii, studentów Wydziału Geografii oraz słuchaczy studium podyplomowego dla nauczycieli; wykładów z sedymentologii (1976-2008); licznych zajęć terenowych, w tym kierowanie kursem geologii ogólnej w Chęcinach (1966-1975) czy wieloletnie kierowanie kursem sedymentologicznym nad Bałtykiem. W latach 1971-1975 był kierownikiem studium podyplomowego na Wydziale Geologii UW oraz wieloletnim opiekunem Koła Młodych Geologów. Był promotorem kilkudziesięciu prac magisterskich oraz kilkunastu prac doktorskich.

W latach 1976-1979 sprawował funkcję wicedyrektora Instytutu Geologii Podstawowej. W latach 1981-1984 był Prodziekanem, a w okresie od 1984 do 1990 roku Dziekanem Wydziału Geologii. Aktywnie pracował naukowo i dydaktycznie, aż do momentu przejścia na emeryturę w 2006 r. Tym samym, przez ponad pięćdziesiąt lat współtworzył historię Wydziału.
Był współzałożycielem Uniwersyteckiego Centrum Badań nad Środowiskiem oraz Międzywydziałowych Studiów Ochrony Środowiska, w latach (1989-2017) był przewodniczącym Rady Naukowej UCBŚ. Był wieloletnim prezesem zarządu Towarzystwa Przyjaciół Uniwersytetu Warszawskiego oraz przewodniczącym, a od 2012 członkiem honorowym Stowarzyszenia Absolwentów Geologii UW.

W latach 1995-2006 prowadził również zajęcia z geologii w Wyższej Szkole Humanistycznej im. A. Gieysztora w Pułtusku. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1977) i Złotym Medalem Zasłużonego dla Geologii Polskiej (1980). Wyróżniony nagrodami Ministra za osiągniecia dydaktyczne (1974), współautorstwo „Przewodnika do ćwiczeń z geologii dynamicznej” (1979), współautorstwo pierwszej ogólnodostępnej mapy geologicznej Tatr polskich (1980). Wielokrotnie wyróżniony nagrodami Rektora UW. Był członkiem Komitetu Badań Morza PAN i Komitetu Nauk Geologicznych PAN. Aktywnie działał w Polskim Towarzystwie Geologicznym, w latach 70-tych był również kierownikiem Oddziału Warszawskiego PTG, w 2012 otrzymał tytuł członka honorowego PTG.

Prof. dr hab. P. Roniewicz był czołowym przedstawicielem sedymentologii w Polsce. Prowadzone przez niego badania naukowe skupiały się przede wszystkim na problematyce sedymentologicznej osadów kopalnych, głównie skał okruchowych, jak i powstawania osadów we współczesnych środowiskach sedymentacji. Przez wiele lat prowadził badania geologiczne na terenie Tatr, skupione przede wszystkim na analizie sedymentologicznej i paleogeograficznej utworów dolnego triasu oraz eocenu numulitowego. W miarę upływu lat, zakres badań prowadzonych przez prof. P. Roniewicza bardzo się zwiększył, obejmując szeroki przedział stratygraficzny, od kambru po osady współczesne. Geograficznie obejmując cały obszar Polski (Tatry, Góry Świętokrzyskie, Wyżyna Lubelska, Dolny Śląsk, Wielkopolska, Wybrzeże Bałtyku). Prof. P. Roniewicz prowadził również szeroko zakrojone badania poza granicami Polski, jak również intensywną współpracę międzynarodową. Unikalną częścią badań prowadzonych przez prof. P. Roniewicza były aktualistyczne i eksperymentalne badania sedymentologiczne, np. pionierskie, podwodne obserwacje dna morskiego (1962), badania w strefie brzegowej Bałtyku w ramach Międzynarodowej Ekspedycji Krajów RWPG (1978), badania w strefie brzegowej Morza Czarnego w ramach ekspedycji Kamczija’78, jak również badania form dna na Morzu Tasmańskim (1981). Opublikowany dorobek naukowy prof. P. Roniewicza obejmuje 42 artykuły naukowe, 3 książki, 34 rozdziały w książkach, 1 mapę oraz 19 abstraktów konferencyjnych.

Kolejnym polem aktywności prof. dr hab. P. Roniewicza była popularyzacja geologii. Przez wiele lat współpracował z Polskim Radiem, biorąc udział w przygotowaniu ponad 30 audycji z cyklu „Ziemia jakiej nie znamy”. Cykl ten uzyskał nagrodę dziennikarską im. J. Bruna przyznaną przez Komitet ds. Radia i Telewizji (1978). W latach 1993-2004 był współautorem i współprowadzącym cykli filmów przyrodniczych „Taki pejzaż” i „Przez Karpaty”, realizowanych przez TVP. Był również członkiem Komitetu Naukowego trzytomowej „Encyklopedii geografii” PWN.

Profesor Piotr Roniewicz był osobą niezwykle skupioną na innych, ciepłą, otwartą, zawsze pomocną. Zmarł 17 października 2019 r., pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Anna Wysocka

Prof. Jan KUTEK urodził się 5 stycznia 1935 roku w Rakszawie koło Łańcuta, w rodzinie Ryszarda Kutka i Stanisławy, z domu Wiech. W 1940 roku, przeniósł się z matką do Krakowa, dołączając do ojca, który do Krakowa przeniósł się już wcześniej. W 1945 roku, po śmierci ojca, przeniósł się z matką do Częstochowy. Tam ukończył szkołę podstawową. W 1952 roku ukończył Liceum Ogólnokształcące, a tym samym roku rozpoczął studia geologiczne na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1953 roku przeniósł się do Warszawy, kontynuując studia na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1955 roku, będąc jeszcze studentem, został zastępcą asystenta. Dwa lata później, w 1957 roku, na podstawie pracy Podstawowe zdjęcie geologiczne okolic Przedborza, wykonanej pod kierunkiem prof. Edwarda Passendorfera, uzyskał tytuł magistra geologii i objął stanowisko asystenta w Zakładzie Geologii Dynamicznej Wydziału Geologii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1963 roku obronił rozprawę doktorską, Górny kimeryd i dolny wołg pn.-zachodniego obrzeżenia mezozoicznego Gór Świętokrzyskich, opublikowaną rok wcześniej w Acta Geologica Polonica, i napisaną również pod kierunkiem prof. Passendorfera. W tym samym roku awansowany został na stanowisko adiunkta. W 1969 roku, na podstawie opublikowanej w Acta Geologica Polonica pracy, Kimeryd i najwyższy oksford południowo-zachodniego obrzeżenia mezozoicznego Gór Świętokrzyskich. Część II – Paleogeografia, uzyskał stopień doktora habilitowanego. W 1970 roku awansował na stanowisko docenta i wicedyrektora Instytutu Geologii Podstawowej; w 1973 roku na jego dyrektora. W latach 1969-1971 pełnił funkcję Kierownika Zakładu Geologii Dynamicznej, a w latach 1971-1994, Kierownika Zakładu Tektoniki i Kartografii Geologicznej. W 1978 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1992 profesora zwyczajnego. W latach 1980-1984 pełnił funkcję dziekana Wydziału Geologii UW. W 1998 roku został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk; od 2010 roku członkiem rzeczywistym. W trakcie swej pracy akademickiej prof. Jan Kutek prowadził wykłady z dziedziny metodologii stratygrafii, geotektoniki, ogólnogeologiczne, oraz wykłady z pogranicza nauki o Ziemi, historii i filozofii. Wypromował 9 doktorów. W 2005 roku przeszedł na emeryturę.

Badania prof. Jana Kutka koncentrowały się na stratygrafii oraz paleontologii jury. Już w pracy doktorskiej (opublikowanej w 1962 roku) zawarł krytyczną analizę stosowanego w tamtym czasie na obszarze Polski epikontynentanej podziału górnej jury. Jego wnioski dotyczące potrzeby zarzucenia wydzieleń raurak, astart i purbek, stosowanych w charakterze jednostek chronostratygraficznych, oraz zastosowania trójdzielnego podziału górnej jury na oksford, kimeryd i portland, tyton lub wołg, współbrzmiały z zaleceniami Międzynarodowego Kolokwium Jurajskiego, które odbyło się w tym samym roku w Luksemburgu. W latach późniejszych prof. Kutek wykonał sedymentologiczno-statygraficzne opracowanie górnego oksfordu i kimerydu południowo-zachodniego obrzeżenia Gór Świętokrzyskich. Ta opublikowana w latach 1968 i 1969 monografia górnej jury stanowiła nowoczesne opracowanie mikrofacjalne sekwencji oksfordu i kimerydu regionu, wprowadzając do polskiej nauki nowoczesną klasyfikację i terminologię skał węglanowych. Jan Kutek był również autorem, pionierskich w polskim piśmiennictwie, prac metodologicznych dotyczących stratygrafii i współautorem Zasad Polskiej Klasyfikacji, Terminologii i Nomenklatury Stratygraficznej (1975), będącym pierwszym kodeksem stratygraficznym w Polsce. Na początku lat 70ych, wspólnie z dr Jerzym Głazkiem, z Wydziału Geologii UW, ogłosił rezultaty analizy tektonicznej i basenowej obszaru Gór Świętokrzyskich w alpejskim cyklu tektonicznym. Wynikiem tych prac było postawienie tezy, iż w mezozoiku obszar ten stanowił silnie subsydujący fragment bruzdy duńsko-polskiej, a jego inwersja i wyniesienie nastąpiły dopiero na przełomie mezozoiku i kenozoiku. W latach późniejszych rozpoczął intensywne studia nad interpretacjami ewolucji obszaru ekstra-Karpackiej Polski w kontekście tektoniki płyt. Wynikiem tych badań było sformułowanie koncepcji dotyczącej ewolucji polskiego basenu permsko-mezozoicznego jako asymetrycznego basenu ryftowego. W ostatnich latach powrócił do prac nad stratygrafią i amonitami jury, koncentrując się nad najwyższą jurą (wołgiem) epikontynentalnej Polski oraz jurą pienińskiego pasa skałkowego.

Prof. Jan Kutek otrzymał wiele prestiżowych nagród i wyróżnień. W uznaniu wysokiego poziomu naukowego rozprawy doktorskiej otrzymał nagrodę Ministra Szkolnictwa Wyższego III stopnia, a za rozprawę habilitacyjną, nagrodę Wydziału III Polskiej Akademii Nauk. W roku 1973 przebywał dwa miesiące na Kubie, jako konsultant w pracach nad stratygrafią pogranicza jury i kredy. Otrzymał nagrodę Sekretarza Naukowego PAN za prace paleontologiczno-stratygraficzne w jurze pienińskiego pasa skałkowego (wspólnie z dr. A. Wierzbowskim). Powoływany był wielokrotnie na członka rad naukowych Instytutu Nauk Geologicznych, Geofizyki, oraz Paleobiologii Polskiej Akademii Nauk, oraz Państwowego Instytutu Geologicznego i Rady Programowej ds. Poszukiwań Ropy Naftowej i Gazu Ziemnego PGNiG. Przez wiele lat pełnij funkcję szefa Rady Redakcyjnej Acta Geologica Polonica. Współpracował z redakcją Wielkiej Encyklopedii Powszechnej PWN. W całym okresie swojej działalności naukowej aktywnie działał na rzecz Polskiego Towarzystwa Naukowego, które w 1994 wyróżniło go honorowym członkostwem.
Prof. Jan Kutek zmarł, po ciężkiej chorobie, 24 października 2013 roku w Warszawie; został pochowany na cmentarzu parafialnym w Piszczacu, nieopodal Kościeniewicz.

Ireneusz Walaszczyk

Urodził się. 31.05.1931 r. w Kotlinie powiecie Jarocińskim. W pierwszych dniach II wojny światowej wysiedlony z rodzinnego domu początkowo przebywał w obozie przejściowym w Poznaniu, a następnie został wywieziony na Lubelszczyznę skąd razem z rodzicami przeniósł się do Alwerni pod Kraków. Po wojnie wrócił w rodzinne strony, gdzie w 1950 r. ukończył Państwowe Gimnazjum i Liceum w Jarocinie.
Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości zapisuje się na studia geologiczne na Uniwersytecie A. Mickiewicza w Poznaniu, skąd razem z całą geologią przenosi się w roku 1952 na Wydział Geologii Uniwersytetu Warszawskiego. Tu specjalizuje się w hydrogeologii pod kierunkiem prof. dr hab. Józefa GOŁĄBA, uzyskując w 1959 r. dyplom magistra geologii stratygraficzno-poszukiwawczej. W latach 1957–1959 w celu poszerzenia swojej wiedzy odbył dodatkowe uzupełniające studia w dziedzinie fizyki na Wydziale Matematyki i Chemii UW.
Doktoryzował się 25.09.1964 r. na podstawie pracy pt.: „Hydrogeologia źródeł występujących w strefie kontaktu fliszu Podhala z Pienińskim Pasem Skałkowym”. Promotorem Jego rozprawy był prof. dr hab. Józef GOŁĄB.
Stopień doktora habilitowanego nadano dr Tadeuszowi MACIOSZCZYKOWI 10.04.1972 r. na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt.: „Zmienność parametrów nieliniowej filtracji wód podziemnych”.
W dniu 08.03.1989 r. zostaje mianowany przez Radę Państwa PRL profesorem nadzwyczajnym, a w roku 1994 z rąk prezydenta RP Lecha WAŁĘSY otrzymał tytuł profesora zwyczajnego nauk przyrodniczych.
Pracę zawodową rozpoczął Tadeusz MACIOSZCZYK jeszcze w czasie studiów, po przeniesieniu się na Wydział Geologii UW do Warszawy w roku 1952, stopniowo awansując aby w końcu uzyskać stanowisko i tytuł naukowy profesora zwyczajnego. W tym też czasie pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji w administracji uniwersyteckiej. Przez prawie 30 lat kierował Zakładem Hydrologii i Hydrauliki Wód Podziemnych, przekształconym następnie w Zakład Hydrologii Wód Podziemnych. Był przez wiele lat dyrektorem i wicedyrektorem Instytutu Hydrogeologii i Geologii Inżynierskiej, prodziekanem i dziekanem Wydziału Geologii, a także przez jedną kadencję prorektorem Uniwersytetu Warszawskiego.
Był też członkiem wielu towarzystw naukowych krajowych i zagranicznych m.in.: International Association of Hydrogeologists, Komitetu Gospodarki Wodnej PAN, członkiem Rady Naukowej Kampinoskiego Parku Narodowego itp.
Działalność naukową prof. dr hab. Tadeusza MACIOSZCZYKA można podzielić na dwa okresy. Pierwszy, obejmujący prace dotyczące hydrogeologii regionalnej i metod kartograficznych oraz drugi okres działalności naukowej, obejmujący badania dynamiki i modelowania ruchu wód podziemnych oraz transportu zanieczyszczeń w systemach hydrogeologicznych. Był twórcą, wraz z zespołem,. jednego z pierwszych w Polsce regionalnego modelu numerycznego niecki mazowieckiej. Wydał także wraz z V. M. Szestiakowem z tego zakresu pierwszy w Polsce podręcznik pt.: „ Dynamika wód podziemnych – metody obliczeń”.
Prof. dr hab. Tadeusz MACIOSZCZYK był doskonałym, profesjonalnym wykładowcą i wychowawcą młodzieży akademickiej. Pod Jego kierunkiem zostały wykonane 72 prace magisterskie oraz był promotorem 5 doktoratów.
Jego działalność naukowa, dydaktyczna i społeczna została zauważona i wyróżniona licznymi nagrodami i odznaczeniami m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, złotą odznaką „Za zasługi dla Warszawy” i „Za zasługi dla ochrony środowiska i gospodarki wodnej”. A także otrzymał liczne nagrody Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego i Nauki oraz Rektora Uniwersytetu Warszawskiego.
Był niezwykle sumiennym i cenionym w środowisku hydrogeologów badaczem, wychowawcą, znakomitym nauczycielem akademickim i takim zostanie na zawsze w pamięci uczniów i przyjaciół.
Został pochowany w dniu 16 kwietnia 2004 r. na Cmentarzu Powązkowskim.

Wiesław Barczyk

Prof. dr hab. Stanisław ORŁOWSKI był absolwentem Wydziału Geologii. Tytuł magistra uzyskał w 1955 r. na podstawie pracy Stratygrafia starszego paleozoiku okolic Ociesęk i Orłowin w Górach Świętokrzyskich. W 1962 r. uzyskał stopień doktora na podstawie pracy Kambr środkowy i jego fauna we wschodniej części Gór Świętokrzyskich (druk w 1964 r.), wykonanej początkowo pod opieką prof. dr. Jana Samsonowicza, a po jego śmierci, pod opieką docenta dr. Henryka Makowskiego. W 1968 r. habilitował się na podstawie pracy Kambr antykliny łysogórskiej Gór Świętokrzyskich. W 1976 r. uzyskał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego.
Prof. S. Orłowski przez całe swoje życie był związany z Wydziałem Geologii. Pracę rozpoczął od grudnia 1951 r., jeszcze jako student drugiego roku, jako zastępca asystenta w Katedrze Geologii Historycznej. W tej jednostce, której nazwa i pozycja w strukturze Wydziału Geologii zmieniała się na przestrzeni lat, spędził całe swoje życie zawodowe, przechodząc wraz z kolejnymi uzyskiwanymi stopniami naukowymi przez stanowisko asystenta, adiunkta, docenta i wreszcie profesora nadzwyczajnego.
Od 1968 r. po reorganizacji Wydziału Geologii po wydarzeniach marcowych, pełnił funkcję zastępcy dyrektora, a później także dyrektora nowo powstałego Instytutu Geologii Podstawowej. Od września 1975 r. pełnił funkcję dziekana Wydziału Geologii, zaś od września 1977 r. do końca 1980 r. – funkcję prorektora ds. studenckich Uniwersytetu Warszawskiego. Był członkiem rad naukowych Instytutu Geologicznego, Instytutu Nauk Geologicznych PAN i Zakładu Paleobiologii PAN (obecnie Instytut Paleobiologii PAN), a także członkiem Komitetu Nauk Geologicznych PAN. Prof. Stanisław Orłowski był wieloletnim kierownikiem Zakładu Geologii Historycznej i Regionalnej. Na emeryturę przeszedł w 2001 r.
Począwszy od pierwszej pracy, opublikowanej w 1957 r., zainteresowania badawcze Prof. S. Orłowskiego skupiły się głównie wokół wykształcenia systemu kambryjskiego w Górach Świętokrzyskich. Był niekwestionowanym specjalistą kambru tego obszaru, gromadząc ogromną i bezcenną kolekcję kambryjskich trylobitów i skamieniałości śladowych, a także innej fauny bezkręgowców, przechowywaną obecnie w zbiorach Muzeum Geologicznego im. Stanisława Józefa Thugutta na WG UW oraz w części także w Muzeum Geologicznym PIG-PIB. Był autorem lub współautorem ponad 50 oryginalnych publikacji dotyczących kambru Gór Świętokrzyskich, z których większość została ogłoszona w czołowych polskich periodykach, tj. Acta Geologia Polonica, Acta Palaeontologica Polonica oraz Geological Quarterly. Będąc członkiem powołanego w 1972 r. przez Komitet Nauk Geologicznych PAN Zespołu do Spraw Polskiej Terminologii Stratygraficznej, został współredaktorem Zasad polskiej klasyfikacji, terminologii i nomenklatury stratygraficznej (red. K. Birkenmajer; 1975). W tym samym roku opublikował także pierwszy formalny schemat litostratygraficzny dla prekambru i kambru Gór Świętokrzyskich, który z drobnymi zmianami funkcjonuje do dziś. Na podstawie zgromadzonej przez siebie kolekcji trylobitów stworzył schematy bio- i chronostratygraficzne dla kambru świętokrzyskiego, niejako zbierając i twórczo przekształcając osiągnięcia prekursorów w tej dziedzinie, Jana Czarnockiego i Jana Samsonowicza.
Duży nacisk w całym życiu zawodowym kładł na edukację, prowadząc od początku pracy na WG UW z pasją liczne zajęcia dydaktyczne, również terenowe. Był współautorem i redaktorem licznych podręczników akademickich: Geologia Historyczna (1977), Przewodnik do ćwiczeń z geologii historycznej (1978, 1986); Geologia historyczna, część pierwsza (1990), Geologia historyczna dla geografów (2000, 2005); Geologia historyczna (2017, 2021). Był promotorem ponad dwudziestu prac magisterskich i trzech doktorskich, recenzentem w przewodach doktorskich i habilitacyjnych. Otaczał także nieformalną opieką młodych entuzjastów geologii i paleontologii – dwóch z jego uczniów, których na początku lat 90-tych XX w. wprowadzał w arkana geologii Gór Świętokrzyskich obecnie jest profesorami w jego macierzystej jednostce.
Został pochowany na Cmentarzu Północnym w Warszawie.

Anna Żylińska

Urodził się 15.09.1919 r. w Warszawie na Pradze w rodzinie inteligenckiej. Ojciec Ryszard pracował w urzędzie skarbowym, matka Anna z domu Romanowska zajmowała się gospodarstwem domowym.
W roku 1937 ukończył IV Miejskie Gimnazjum (obecnie Państwowe Gimnazjum i Liceum im. Władysława IV) w Warszawie i wstąpił na Wydział Matematyczno-Przyrodniczy Uniwersytetu Warszawskiego im. Józefa Piłsudskiego. Wybuch II wojny światowej przerywa legalne studia uniwersyteckie, podejmuje pracę w Wodociągach Miejskich w Warszawie, kontynuując jednocześnie studia geologiczne na tajnych kompletach uniwersyteckich, jednocześnie wstępuje do Armii Krajowej gdzie kończy konspiracyjną podchorążówkę. Bierze czynny udział w Powstaniu Warszawskim jako kapral podchorąży ps. „Hel” w oddziale „Bartkiewicza” (WSOP 100 kom. plt. 1). Po powrocie z obozu jenieckiego w 1945 r. powraca do Warszawy, podejmuje pracę na Politechnice Warszawskiej oraz uzupełnia studia geologiczne na Uniwersytecie Warszawskim pod kierunkiem prof. dr Jana SAMSONOWICZA.
W 1948 r. ukończył studia uzyskując tytuł mgr. filozofii w zakresie geologii i paleontologii.
Doktoryzował się w maju 1957 r. na podstawie pracy pt.: „Jura i kreda w zachodnim obrzeżeniu niecki łódzkiej”, promotorem był prof. dr Jan SAMSONOWICZ.
Stopień doktora habilitowanego nadano W.C. KOWALSKIEMU 9 grudnia 1961 r. na podstawie przedstawionej rozprawy pt.: „Wytrzymałość na ściskanie budowlanych skał senońskich przełomowego odcinka Wisły Środkowej na tle ich litologii”.
W roku 1967 z rąk przewodniczącego Rady Państwa Edwarda Ochaba otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w roku 1973 prof. dr hab. Henryk JABŁOŃSKI nadaje Mu tytuł profesora zwyczajnego.
Do pracy zawodowej przystąpił W.C. KOWALSKI jeszcze w czasie studiów przed wojną w Państwowym Instytucie Geologicznym w Warszawie. Po przerwie wojennej podjął pracę w roku 1947 u prof. J. SAMSONOWICZA w Zakładzie Geologii UW na stanowisku asystenta, stopniowo awansując, aby w 1973 r. zostać profesorem zwyczajnym.
W tym czasie tworzy na Wydziale Geologii UW ramy organizacyjne dla geologii inżynierskiej. Początkowo powstaje w 1954 r. Zakład Geologii Technicznej w Katedrze Czwartorzędu, który w roku 1958 przekształca się w Katedrę Geologii Inżynierskiej, a w 1968 r. w Zakład Geologii Inżynierskiej, umiejscowiony w Instytucie Hydrogeologii i Geologii Inżynierskiej. Przez wszystkie te lata, aż do roku 1981 Profesor W.C. KOWALSKI pełni funkcję kierownika Zakładu, Katedry oraz dyrektora Instytutu.
Ponadto w latach 1953–1955 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Geologii, dwukrotnie dziekana w latach 1972–1975 i 1978–1980 oraz w latach 1968–1969 funkcję prorektora Uniwersytetu Warszawskiego.
Prof. dr hab. Witold Cezariusz KOWALSKI jest autorem około 500 opublikowanych prac oraz wielu niepublikowanych opinii i ekspertyz, które były wykorzystywane w praktyce przez geologów inżynierskich i hydrogeologów przy wielkich budowlach w Polsce.
Prof. dr hab. Witold Cezariusz KOWALSKI doskonale łączył obowiązki nauczyciela akademickiego (pierwszy podręcznik do geologii inżynierskiej, 150 wypromowanych magistrów, 33 inżynierów, 22 doktorów) z innymi funkcjami naukowymi (organizator pracowni Inżyniersko-Geologicznej w ZNG PAN, współzałożyciel Polskiej Grupy Międzynarodowej Asocjacji Geologii Inżynierskiej IAEG, współorganizator Koła Zakładowego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa SITG na Wydziale Geologii, współzałożyciel i redaktor Biuletynu Geologicznego Wydziału Geologii).
Za działalność naukową, dydaktyczną i społeczną był wielokrotnie nagradzany ważnymi odznaczeniami m.in.: Komandorskim Krzyżem Orderu Odrodzenia Polski, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, licznymi nagrodami Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki oraz Rektora Uniwersytetu Warszawskiego.
Pozostanie na zawsze we wdzięcznej pamięci Jego uczniów, magistrantów, doktorantów i bliskich Mu osób.
Zmarł w wieku 84 lat, pożegnaliśmy go w dniu 14 stycznia 2004 r. na Cmentarzu Powązkowskim.

Wiesław Barczyk

Tadeusz PENKALA urodził się 1 grudnia 1912 roku w Gąbinie pow. Gostynin. Szkołę średnią ukończył w Gostyninie w roku 1934. W roku 1935 wstępuje na Uniwersytet Warszawski na Wydział Matematyczno- Przyrodniczy. Specjalizuje się tam w zakresie chemii i krystalografii pod kierunkiem prof. Zygmunta WEYBERGA i Wojciecha ŚWIĘTOSŁAWSKIEGO. Wybuch wojny przerwał czasowo studia. Kontynuował je na Tajnych Kursach Uniwersyteckich. Po wyzwoleniu Warszawy w lutym 1945 r. wznowił studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym UW. Kończy je w roku 1946 uzyskując magisterium z filozofii w zakresie krystalografii u prof. Antoniego ŁASZKIEWICZA oraz w roku 1949 magisterium z filozofii w zakresie chemii fizycznej u prof. Wojciecha ŚWIĘTOSŁAWSKIEGO.
Doktoryzował się w 1952 roku na podstawie pracy pt.: “Roztwory stałe i eutektyki dwuskładnikowe utworzone przez szereg homologów z jednym ze składników”. Tytuł docenta został Mu nadany w 1954 r. przez Centralną Komisję Kwalifikacyjną.
W roku 1969 zostaje mianowany przez Radę Państwa profesorem nadzwyczajnym.
Do pracy zawodowej przystąpił już w roku 1938 będąc studentem IV roku. Został asystentem w Zakładzie Mineralogii i Petrografii u prof. Zygmunta WEYBERGA. Podczas okupacji pracował jako robotnik, a po wojnie wrócił na dawne stanowisko do Zakładu Mineralogii i Petrografii. Dodatkowo pracował jako wykładowca na Wydziale Farmaceutycznym (1945–1950) oraz w Katedrze Towaroznawstwa Szkoły Głównej Służby Zagranicznej (1950–1953). W roku 1952 zostaje przeniesiony na Wydział Geologii UW do Zakładu Mineralogii i Geochemii. Od roku 1962 do 1969 jest kierownikiem Zakładu Chemii Mineralnej. W latach 1954–1971 dodatkowo prowadzi Katedrę Mineralogii i Krystalografii na Uniwersytecie Marii CURIE-SKŁODOWSKIEJ w Lublinie.
Prof. dr Tadeusz PENKALA łączył obowiązki nauczyciela akademickiego, które pełnił z wielkim zamiłowaniem i poświęceniem, z innymi funkcjami akademickimi. Dwukrotnie był prodziekanem Wydziału Geologii (1956–1958 i 1974–1975) oraz dziekanem Wydziału Geologii w latach 1968–1972.
Działalność naukowa prof. dr. Tadeusza PENKALI koncentrowała się głównie na badaniach roztworów stałych układów dwuskładnikowych oraz wpływu wymiarów jonów na tworzenie się roztworów stałych i ich eutektyki. Z tego zakresu opublikował wiele prac o doniosłym znaczeniu teoretycznym.
Trwałym dorobkiem naukowo-dydaktycznym prof. dr Tadeusza PENKALI są liczne skrypty i podręczniki akademickie. Niektóre z nich, jak np. “Zarys krystalochemii”, zostały przetłumaczone na język rosyjski i wydane w Petersburgu, a podręcznik “Podstawy chemii ogólnej” doczekał się siedmiu wydań.
Za działalność naukową i dydaktyczną został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i innymi odznaczeniami państwowymi.
Obraz prof. dr. Tadeusza PENKALI nie byłby pełny gdyby nie wspomnieć o Jego działalności w Towarzystwie Przyjaciół Dzieci w Gostyninie, gdzie wspomagał finansowo Dom Dziecka, i po ojcowsku troszczył się o jego mieszkańców – dzieci. Kilku sierotom z tego domu dał to co jest w życiu najważniejsze – opiekę rodzicielską biorąc je na wychowanie.
Śmierć prof. dr Tadeusza PENKALI spowodowała wielką stratę, odszedł od nas człowiek mądry i bardzo skromny, gotowy zawsze nieść pomoc innym, wybitny nauczyciel i przyjaciel studentów, szlachetny Człowiek.
Dnia 8 lutego 1983 roku zmarł w wieku 71 lat. Pożegnaliśmy Go w lutym 1983 roku na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie.

Wiesław Barczyk

Zdzisław PAZDRO urodził się 13 października 1903 roku we Lwowie w rodzinie urzędniczej, tutaj kończy szkołę średnią i w roku 1921 wstępuje na Wydział Matematyczno-Przyrodniczy na Uniwersytet Lwowski. Specjalizuje się tam w geologii i paleontologii pod kierunkiem prof. Wojciecha ROGALI i prof. Juliana TOKARSKIEGO. Kończy je w roku 1925 uzyskując dyplom ukończenia uczelni.
Doktoryzował się w roku 1926 na podstawie pracy pt.: “Mszywioły z łupków menilitowych w Skalniku i ich znaczenie stratygraficzne”.
W roku 1934 Z. PAZDRO habilitował się z geologii na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie na podstawie pracy: “Pasmo Gór Czywczyńskich”.
Uzupełnieniem studiów we Lwowie jest roczny staż geologiczny w Lozannie u prof. Maurycego LUGEONA.
W roku 1946 zostaje mianowany przez Prezydenta R. P. profesorem nadzwyczajnym, a tytuł profesora zwyczajnego nadała Mu Rada Państwa PRL w roku 1966.
Pracę naukową rozpoczął bezpośrednio po studiach w 1925 r. na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie w Katedrze Geologii u prof. Juliana TOKARSKIEGO, przechodząc kolejno wszystkie stopnie zawodowe od asystenta do docenta (1937 r.). W roku 1937 powierzono Mu dodatkowo zorganizowanie służby geologicznej, w której działał aż do wybuchu wojny. Podczas wojny początkowo pracował w Instytucie Politechnicznym we Lwowie (1940–1941) na stanowisku pomocniczego pracownika nauki, a następnie w latach 1942–1944 na Kursach Technicznych we Lwowie na stanowisku asystenta.
W roku 1944 za przynależność do Armii Krajowej zostaje aresztowany przez Niemców. Po zajęciu Lwowa przez Armię Radziecką wypuszczony z więzienia zostaje zatrudniony na stanowisku starszego geologa w Ukraińskim Kombinacie Naftowym. Aresztowany przez NKWD w roku 1945, po półrocznym śledztwie zostaje wywieziony na Wschód. Zwolniony z zesłania, na wniosek Politechniki Gdańskiej o powołaniu Go na kierownika Katedry Geologii, na podstawie porozumienia między ZSSR a Polską o zwrocie kadr naukowych, powraca do Polski.
W roku 1958 na prośbę Rady Wydziału Geologii Uniwersytetu Warszawskiego przenosi się do Warszawy, gdzie obejmuje kierownictwo Zakładu Hydrogeologii w Instytucie Hydrogeologii i Geologii Inżynierskiej.
Prof. dr hab. Z. PAZDRO w latach 1965–1968 pełnił funkcję dziekana Wydziału Geologii UW. Był ponad 20 lat przewodniczącym Komisji Dokumentacji Hydrogeologicznych przy Centralnym Urzędzie Geologii, był Członkiem Komitetu Geologicznego PAN, Komitetu Inżynierii i Gospodarki Wodnej PAN i innych licznych towarzystw i rad naukowych. Przez kilkanaście lat pełnił funkcję prezesa Oddziału Warszawskiego PTG i wiceprzewodniczącego Association Internationale des Hydrogeologues.
W pracy naukowej prof. dr hab. Z. PAZDRO można wyróżnić dwa okresy. Okres pierwszy, odnoszący się do czasów bezpośrednio po studiach do wybuchu wojny, poświęcony głównie badaniom paleontologicznym stratygrafii i kartowaniu geologicznemu (Mszywioły z łupków menilitowych w Skalniku i ich znaczenie stratygraficzne, Pasmo Gór Szewczyńskich, Jednostki tektoniczne w budowie Opola Małego i fazy ich rozwoju). Okres drugi to lata powojenne, poświęcone głównie geologii stosowanej – hydrogeologii i geologii inżynierskiej (Przeglądowa Mapa Hydrogeologiczna Polski Arkusz Gdańsk; O zasoleniu wód kredowych na niżu Polskim).
Prof. dr hab. Z. PAZDRO był świetnym kierownikiem i wykładowcą. Wyszkolił liczną młodą kadrę hydrogeologów tworząc, po wojnie nową szkołę polskich hydrogeologów, cieszył się wielkim autorytetem i poważaniem. Był On autorem podręczników akademickich, licznych prac naukowych i opracowań dla gospodarki narodowej.
Za zasługi położone dla rozwoju polskiej geologii prof. dr hab. Z. PAZDRO został odznaczony licznymi medalami i orderami, między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Dnia 23 lipca 1987 roku zmarł w wieku 84 lat. Pożegnaliśmy Go w lipcu 1987 roku na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie.
Był to wielki uczony, a jednocześnie skromny i prawy Człowiek i takim zostanie na zawsze w naszej pamięci.

Wiesław Barczyk

Mikołaj KOSTYNIUK urodził się 19 grudnia 1908 roku w Czerniowcach na Bukowinie. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Bieczu, wykształcenie średnie otrzymał w gimnazjum w Jaśle. Studia uniwersyteckie odbył na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie w latach 1927–1932. Specjalizował się tam w botanice i geologii. Kończy je w roku 1932 uzyskując dyplom magistra filozofii w zakresie botaniki.

Doktoryzował się we Lwowie w roku 1938 na podstawie pracy: “Trzeciorzędowe drewna i pyłki z Mazowsza i Wołynia”.
Habilitował się w roku 1950 na Uniwersytecie Wrocławskim na podstawie rozprawy pt.: “Szczątki drewna szpilkowych flory plioceńskiej z Krościenka”.
Tytuł profesora nadzwyczajnego nadała Mu Rada Państwa PRL w roku 1954, a tytuł profesora zwyczajnego w roku 1971.

Pracę zawodową rozpoczął w roku 1932 na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie u prof. Stanisława KULCZYŃSKIEGO częściowo jako wolontariusz, a częściowo jako stypendysta Funduszu Kultury Narodowej. W roku 1934 przechodzi na etat asystenta do Zakładu Systematyki i Morfologii Roślin, gdzie pracuje do 1941 r. Podczas okupacji niemieckiej pracuje początkowo w Instytucie Badania Tyfusu Plamistego we Lwowie, a następnie w Ogrodzie Botanicznym. Po opuszczeniu Lwowa przez Niemców pracuje początkowo na stanowisku starszego asystenta na Uniwersytecie im. Iwana Franko we Lwowie w Zakładzie Systematyki i Morfologii Roślin (1944–1945). Następnie przeniósł się na Wydział Farmaceutyczny Lwowskiego Państwowego Instytutu Medycznego, w którym zatrudniony był na stanowisku docenta i kierownika Katedry Botaniki do czerwca 1946 r. Po repatriacji do Polski podjął pracę na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie zorganizował Katedrę Paleobotaniki.
W roku 1954 M. KOSTYNIUK został mianowany profesorem nadzwyczajnym i przeniesiony z Wrocławia na Wydział Geologii Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w latach 1956–1960 piastował funkcję prodziekana, w latach 1960–1962 – dziekana, w latach 1957–1975 funkcję kierownika Zakładu Paleobotaniki, a w latach 1962–1966 – kierownika Katedry Paleozoologii.

Głównym kierunkiem zainteresowań badawczych prof. dr. hab. M. KOSTYNIUKA były kopalne szczątki roślinne (drzew, nasion i pyłków) z utworów trzecio- i czwartorzędowych z terenów Mazowsza i Wołynia, a także z Krościenka i Turoszowa, w celu prześledzenia ewolucji i rozprzestrzenienia geograficznego roślin kopalnych.

Prof. dr hab. M. KOSTYNIUK był pionierem zastosowania analiz pyłkowych z osadów czwartorzędu do określenia wieku tych utworów.
Był On autorem podręczników akademickich oraz licznych, interesujących i pięknie napisanych opracowań popularno-naukowych.
Profesora dr. hab. M. KOSTYNIUKA cechowało umiłowanie pracy naukowej i dydaktycznej. Cieszył się autorytetem i szacunkiem u młodzieży, a wielka sumienność i ogromna wiedza zjednała Mu wielki autorytet w kręgu paleobotaników i geologów w Polsce i na Świecie; wychowawca i nauczyciel wielu pokoleń polskich paleobotaników.

Dnia 6 października 1975 r. zmarł w Warszawie w wieku 67 lat.

Wiesław Barczyk

prof. dr, prof. zwyczajny Antoni Polański
(1914–2002)
geochemik

Dziekan Wydziału Geologii UW
01.09.1958 – 31.08.1960

Urodzony 27.06.1914 r. we Lwowie w rodzinie inteligenckiej. Wraz z Rodzicami przeniósł się do Poznania, gdzie ukończył liceum i uzyskał w 1932 r. świadectwo maturalne. W tym też roku zapisał się na Uniwersytet Poznański na Wydział Matematyczno-Fizyczny na chemię. W roku 1937 uzyskał tytuł mgr. filozofii w zakresie chemii. Jednocześnie został zatrudniony na stanowisku asystenta w Katedrze Mineralogii i Petrografii u prof. dr hab. Kazimierza SMULIKOWSKIEGO jednocześnie uzupełniając swoje wiadomości w zakresie mineralogii.
W roku 1946 doktoryzował się na podstawie rozprawy pt.: „A New Essay of Evolution of the Chemical Composition of the Earth”, której promotorem był prof. dr hab. Kazimierz SMULIKOWSKI.
Praca ta została wykonana przed II wojną światową i wydrukowana w 1939 r., lecz cały nakład spłonął podczas oblężenia Warszawy. Ponownie została wydrukowana dopiero w 1948 r.

W 1952 r. Centralna Komisja Kwalifikacyjna nadała dr Antoniemu POLAŃSKIEMU tytuł docenta, a w 1952 r. na wniosek Uniwersytetu Warszawskiego Rada Państwa nadała Mu tytuł profesora nadzwyczajnego. W roku 1968 z rąk Przewodniczącego Rady Państwa Mariana SPYCHALSKIEGO otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.

Pracę zawodową rozpoczął jeszcze w okresie międzywojennym jako student chemii w Katedrze Mineralogii i Petrografii Uniwersytetu Poznańskiego. Pracował tam z przerwą na okres wojenny, do roku 1952, gdy w ramach reformy szkolnictwa wyższego został przeniesiony na Wydział Geologii Uniwersytetu Warszawskiego na stanowisko samodzielnego pracownika nauki, gdzie kierował Zakładem Geochemii. Wielokrotnie pełnił funkcję w administracji uczelni jako prodziekan, a następni dziekan Wydziału Geologii oraz w latach 1965–1968 prorektor Uniwersytetu Warszawskiego. Po nominacji i otrzymaniu tytułu profesora został powołany na stanowisko dyrektora Instytutu Geochemii Mineralogii i Petrografii, którą to funkcję pełnił aż do przejścia na emeryturę.
W początkowym okresie działalności naukowej zajmował się głównie analizą składu chemicznego kuli ziemskiej oraz skałami alkalicznymi płyty wschodnioeuropejskiej, głównie występującymi na Wołyniu. Następnie skałami metamorficznymi formacji krystalicznej Gór Sowich oraz geochemicznymi problemami migracji pierwiastków w skałach metamorficznych.

Prof. dr Antoni POLAŃSKI był wybitnym geochemikiem uznanym przez cały świat naukowy. Wydał podręcznik obejmujący zagadnienia geochemiczne. Był zasłużonym wychowawcą młodzieży akademickiej i kadry naukowej. Wypromował siedmiu doktorów i wielu magistrantów w zakresie geochemii. Jego działalność naukowa, dydaktyczna i społeczno-administracyjna została wyraźnie zauważona i wyróżniona licznymi odznaczeniami oraz nagrodami państwowymi, ministerialnymi i Rektora Uniwersytetu Warszawskiego, m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i innymi odznaczeniami resortowymi.

Zmarł 22 grudnia 2002 r. został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Komunalnym w Antoninowie koło Piaseczna.

Wiesław Barczyk

Henryk MAKOWSKI urodził się 15 listopada 1910 roku w Krzemieńcu na Wołyniu w rodzinie robotniczej (kolejarskiej). Do szkoły powszechnej uczęszczał w Krzemieńcu, a następnie do słynnego Liceum Krzemienieckiego, które ukończył w roku 1932. W roku 1934 wstępuje na Uniwersytet Stefana Batorego w Wilnie na Wydział Matematyczno-Przyrodniczy. Po roku przenosi się na Uniwersytet Jana Kazimierza do Lwowa, gdzie studiuje geologię pod kierunkiem prof. dr. Jana SAMSONOWICZA. Kończy je w roku 1939 uzyskując dyplom magistra filozofii w zakresie geologii i paleontologii.

Doktoryzował się w roku 1951 na Uniwersytecie Warszawskim na podstawie pracy pt.: “Fauna kelowejska z Łukowa”. Tytuł docenta został Mu nadany w 1954 r. przez Centralną Komisję Kwalifikacyjną.
W roku 1967 zostaje mianowany przez Radę Państwa PRL profesorem nadzwyczajnym.

W roku 1938 rozpoczął pracę zawodową w Katedrze Geologii Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie na stanowisku zastępcy asystenta. W czasie wojny pracował w dalszym ciągu na Uniwersytecie Lwowskim, lecz już na stanowisku laboranta (1939–1942). W latach 1942–1944 pracował w Państwowym Instytucie Geologicznym początkowo we Lwowie, a następnie w Warszawie na stanowisku geologa i starszego geologa.

Po wyzwoleniu Polski prof. dr Henryk MAKOWSKI podjął pracę na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (1944–1945), następnie przeniósł się do Warszawy na Uniwersytet Warszawski, gdzie pracował, aż do przejścia na emeryturę, przechodząc wszystkie szczeble kariery akademickiej, począwszy od starszego asystenta (1945–1947), adiunkta (1947–1954), docenta (1954–1967) do profesora nadzwyczajnego (1967). Dodatkowo w latach 1956–1957 pracował w Zakładzie Paleozoologii Polskiej Akademii Nauk.
Główną strefą zainteresowań naukowych prof. dr. H. MAKOWSKIEGO były zagadnienia paleontologiczne dotyczące biologii, ekologii i systematyki amonitów oraz stratygrafia utworów jurajskich. Jego najważniejszym dziełem była monografia pt.: “Problem of sexual dimorphism in amonites”, która stała się światową sensacją i zapoczątkowała nowy kierunek badań nad kopalnymi głowonogami oraz nowe podejście do systematyki amonitów.

Prof. dr H. MAKOWSKI przetłumaczył z języka francuskiego podręcznik do nauki geologii historycznej pt.: “Geologia stratygraficzna” M. Gignoux’a (1956) oraz był współautorem podręcznika akademickiego pt.: “Geologia historyczna” (1977).
Prof. dr H. MAKOWSKI pełnił liczne funkcje w administracji akademickiej. Był dziekanem Wydziału Geologii U.W w latach 1956–1958, prodziekanem – 1958–1962, kierownikiem Katedry, a potem kierownikiem Zakładu Geologii Historycznej i Regionalnej – 1959–1980, kierownikiem Studium Doktoranckiego – 1967–1979.
Za zasługi położone dla rozwoju polskiej geologii prof. dr H. MAKOWSKI został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1959) i Złotym Krzyżem Zasługi (1971).
Prof. dr H. MAKOWSKI cieszył się dużym autorytetem, był bowiem życzliwy ludziom i światu. Był niekwestionowanym autorytetem naukowym i moralnym w środowisku polskich geologów.

Dnia 30 stycznia 1997 roku zmarł w wieku 87 lat. Pożegnaliśmy Go w lutym 1997 roku na Cmentarzu Brudnowskim w Warszawie.

Wiesław Barczyk

Urodził się 12 marca 1907 roku we wsi Konstancja pow. łęczycki. Pierwsze cztery klasy progimnazjum, ukończył w 1920 r. w szkole prowadzonej przez Jego matkę Julię WEGNER-OLCZAKOWĄ w Ozorkowie. Wykształcenie średnie otrzymał w Miejskim Gimnazjum Męskim w Łodzi. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1924 r. wstępuje na Uniwersytet Jagielloński na Wydział Filozoficzny, gdzie początkowo studiuje matematykę. Po uzyskaniu w roku 1928 magisterium z filozofii w zakresie fizyki przenosi się do Warszawy, gdzie przez rok poszerza swoje wiadomości z fizyki w Katedrze prof. BIAŁOBRZESKIEGO, jako stypendysta Funduszu Kultury Narodowej.
W grudniu 1932 r. doktoryzował się na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie u prof. BANACHIEWICZA na podstawie pracy pt.: “Pomiary przyspieszenia siły ciężkości w Polsce w latach 1926–1930”.

W 1954 r. Centralna Komisja Kwalifikacyjna nadaje Mu tytuł profesora nadzwyczajnego, a w roku 1971 zostaje mianowany przez Radę Państwa PRL profesorem zwyczajnym.

Pracę zawodową rozpoczyna w roku 1928 przyjmując stanowisko kierownika Górskiej Stacji Astronomicznej na Lubomirze koło Myślenic. W latach 1929–1931 pracuje na stanowisku asystenta geofizyki w Krakowskim Obserwatorium Astronomicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego u prof. BANACHIEWICZA. W roku 1933 przenosi się do Warszawy, gdzie pracuje w Szkole Topografów Wojskowego Instytutu Geograficznego na stanowisku wykładowcy. W 1939 roku po zakończeniu działań wojennych udaje się do Lwowa, gdzie uzyskuje zatrudnienie na Uniwersytecie im. Iwana Franki, w charakterze profesora przy Katedrze Geofizyki. Po zlikwidowaniu przez Niemców uniwersytetu zostaje przeniesiony w 1942 r. do Warszawy do pracy w “Amt für Bodenforschung” (Państwowy Instytut Geologiczny). Po zakończeniu działań wojennych zgłasza się w styczniu 1945 r. do pracy w Krakowie do Państwowego Instytutu Geologicznego, gdzie otrzymuje polecenie organizowania i kierowania pracami Wydziału Geofizyki Stosowanej.

W roku 1953 zostaje powołany przez Ministra Szkolnictwa Wyższego na stanowisko samodzielnego pracownika nauki na Uniwersytecie Warszawskim z powierzeniem Mu kierownictwa Katedry Geologii Stosowanej na Wydziale Geologii. W latach 1953–1960 pracuje w nowo zorganizowanym Zakładzie Geofizyki PAN, w którym pełni funkcję dyrektora. W tym czasie podejmuje budowę nowego Obserwatorium Astronomicznego w Belsku pod Warszawą. W latach 1954–1956 pełni funkcję dziekana Wydziału Geologii UW. W roku 1957 zostaje przeniesiony na Wydział Matematyki i Fizyki UW, gdzie pełni funkcję kierownika Katedry Fizyki Litosfery.
Główną strefą zainteresowań naukowych prof. dr. Tadeusza OLCZAKA były problemy związane z grawimetrią, magnetyzmem ziemskim, sejsmologią oraz z organizacją prac geofizyczno-poszukiwawczych. Jest autorem wielu prac naukowych z zakresu sejsmiki i grawimetrii, między innymi pierwszej po wojnie mapy grawimetrycznej Polski. Był wieloletnim redaktorem (1957–1982) kwartalnika “Acta Geophisica”.
Odszedł od nas zasłużony uczony, wychowawca młodego pokolenia geofizyków polskich i wspaniały organizator badań naukowych.

Dnia 6 kwietnia 1983 roku zmarł w wieku 76 lat; został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Wiesław Barczyk

Edward Władysław PASSENDORFER urodził się 13 stycznia 1894 roku w Wadowicach Górnych w rodzinie urzędniczej. Naukę podstawową pobierał w domu. W 1904 ukończył ją składając egzamin w Szkole Ludowej w Podgórzu. W tym też roku rozpoczął naukę w C.K. Gimnazjum Wyższym w Podgórzu, które ukończył z odznaczeniem w roku 1912. W tym samym roku wstępuje na Uniwersytet Jagielloński na Wydział Filozoficzny, gdzie pod kierunkiem prof. dr. Władysława SZAJNOCHY studiuje geologię. Studia ukończył w roku 1917 uzyskując dyplom nauczyciela szkół średnich.
Doktoryzował się w roku 1919 na Uniwersytecie Jagiellońskim na podstawie monografii: “Kreda wierchowa Tatr”.
Stopień docenta habilitowanego uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim w roku 1929 na podstawie rozprawy pt.: “Monografia albu wierchowego Tatr”.
W roku 1936 zostaje mianowany przez Prezydenta R.P. profesorem nadzwyczajnym, a w roku 1945 – profesorem zwyczajnym. Prof. dr hab. E. PASSENDORFER w roku 1960 został wybrany członkiem korespondentem, a w roku 1976 członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk.

W roku 1918 zostaje zatrudniony jako demonstrator w Zakładzie Geologii Uniwersytetu Jagiellońskiego i prowadzi zajęcia z geologii dla studentów Studium Rolniczego. W roku 1919 przenosi się do Państwowego Instytutu Geologicznego w Krakowie, w którym pracuje do roku 1929, zaczynając od stanowiska asystenta, a kończąc na stanowisku samodzielnego geologa, prowadząc badania geologiczne na obrzeżeniu Gór Świętokrzyskich i w Tatrach. W roku 1925 przebywa we Francji (Grenoble i Paryż) i Szwajcarii (Lozanna i Genewa) gdzie prowadzi badania porównawcze utworów kredowych Alp i Prowansji z utworami tatrzańskimi.

W roku 1930 przenosi się do Poznania, gdzie podczas choroby prof. K. WÓJCIKA zastępuje Go w kierowaniu Katedrą Geologii Uniwersytetu Poznańskiego. W latach 1934–1936 pracuje w gimnazjum w Siemianowicach oraz w Ognisku Metodycznym Geografii w Instytucie Pedagogicznym w Katowicach.

W roku 1936 prof. dr hab. E. PASSENDORFER zostaje powołany na stanowisko kierownika Katedry Geologii w Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie i na tym stanowisku pozostaje aż do zamknięcia polskiego uniwersytetu przez władze okupacyjne (15 grudnia 1939 r.). W roku 1938 odbywa ponownie podróż do Francji, Szwajcarii i Włoch w celu uzyskania materiałów porównawczych do swoich badań.
W czasie wojny, początkowo pracował jako geolog w Litewskim Oddziale do Spraw Geologii (Geologine Tarnyba), a następnie po opuszczeniu Wilna w lipcu 1944 r. przez władze litewskie, zorganizował Instytut Geologiczny, którego był naczelnikiem.
16 czerwca 1945 roku repatriowany do Polski, już w październiku zostaje powołany na kierownika Katedry Geologii i Paleontologii w nowo utworzonym Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach 1945–1947 pełni funkcję prodziekana, a w roku 1947/1948 dziekana Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego.

W roku 1952 prof. dr hab. E. PASSENDORFER zostaje przeniesiony do Warszawy, gdzie powierzono Mu funkcję organizatora i dziekana nowo utworzonego Wydziału Geologii Uniwersytetu Warszawskiego. Od roku 1952 aż do przejścia na emeryturę, to jest do roku 1964, pełnił także funkcję kierownika Katedry Geologii Ogólnej i kierownika Zakładu Geologii Dynamicznej. Zorganizował także w roku 1952 Zakład Nauk Geologicznych Polskiej Akademii Nauk, gdzie był kierownikiem Pracowni Mezozoiku, a od 1960 r. Pracowni Mezozoiku i Paleozoiku.
Był redaktorem naczelnym “Acta Geologica Polonica” i doradcą naukowym Wydawnictw Geologicznych, członkiem licznych komisji i rad naukowych.

Dorobek naukowy postawił Go w szeregu wybitnych znawców geologii, biostratygrafii i geomorfologii Tatr. Jego liczne prace na te tematy są podstawowym źródłem wiedzy i stanowią klasyczne pozycje wiadomości o Tatrach (1919, 1929, 1935 1938, 1950,1957). Duże znaczenie dla poznania geologii Polski mają studia nad osadami jury i triasu obrzeżenia Gór Świętokrzyskich (1928, 1939), czwartorzędu okolic Wilna (1946) czy plejstocenu Polski (interglacjał w Barkowicach Mokrych 1925–1931).

Prof. dr hab. E. PASSENDORFER ma duże zasługi w popularyzowaniu nauk geologicznych. Najbardziej znaną publikacją popularno-naukową jest książka pt.: “Jak powstały Tatry”, której pierwsze wydanie ukazało się w roku 1934, a ostatnie VII – w roku 1983.
Obok pracy zawodowej prowadził szczególnie żywą działalność społeczną, już od 1930-tego roku organizując liczne odczyty w Radiu Polskim i wycieczki geologiczne dla młodzieży i nauczycieli w Krakowie, wykłady otwarte na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, wykłady w Towarzystwie Wiedzy Powszechnej i Wszechnicy Radiowej oraz w Polskim Towarzystwie Geologicznym.

Za zasługi położone dla rozwoju polskiej geologii i jej popularyzacji prof. dr hab. E. PASSENDORFER został odznaczony licznymi medalami i odznaczeniami, między innymi krzyżami: Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, wyróżniony tytułem Zasłużonego Nauczyciela PRL, Nagrodą Państwową i innym nagrodami i tytułami honorowymi.
Odszedł od nas zasłużony niezwykłej prawości i skromności uczony, niestrudzony nauczyciel, wychowawca i opiekun młodych pracowników nauki, badacz Tatr, Gór Świętokrzyskich, Wileńszczyzny, twórca polskiej szkoły stratygrafii i sedymentologii, popularyzator wiedzy geologicznej.

Dnia 10 sierpnia 1984 r. zmarł w wieku 91 lat; pożegnało Go liczne grono przyjaciół i wychowanków na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Wiesław Barczyk